گونه های پایان بندی در نهج البلاغه (بررسی موردی خطبه ها) | ||
| فصلنامه پژوهشنامه نهج البلاغه | ||
| مقاله 3، دوره 1، شماره 2، شهریور 1392، صفحه 39-57 اصل مقاله (469.33 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| نویسندگان | ||
| علی باقر طاهری نیا* 1؛ نسرین عباسی2 | ||
| 1استاد گروه زبان و ادبیات عرب دانشگاه تهران | ||
| 2دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عرب دانشگاه بوعلی سینا | ||
| چکیده | ||
| تأمل در پایان متن ادبی، باعث فهم بیشتر متن، درک زیبایی و در نهایت تأثیر آن در افق اندیشهی مخاطب میشود، امری که به شناخت ظرافتهای معنایی و اسرار آن در یک مجموعه طولانی کمک شایانی میکند. بدیهی است که سیر تحول پایانبندی در هر متن ادبی، همزاد با همان اثر است و با تکامل عناصر گوناگون اثر ادبی، شگردهای پایانبندی نیز به تکامل رسیده است، زیبا جلـوهدادن گفتار پایانی همواره خلاقیت و نوآوری ادیبان را به دنبال داشته است. امیر بیان، حضرت علی(ع) در میان سخنوران و اصحاب بلاغت، در شگردهای حسن ختام بینظیر است. ایشان در خطبههای خویش از روشهای پایانبندی چون گفتگو، تصویرسازی، پرسش، کاربرد ضرب المثل، شعر، حسن طلب و... استفاده نمودند. وی با توجه به تناسب حال و مقتضای مقام و متناسب با وحدت موضوعی خطبه، شیوهای خاص را برای اختتام کلام خویش انتخاب مینمودند و به گونهای شگفت انگیز بین نکته پایانی و متن خطبه قرینه سازی نمودند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی به بررسی چگونگی پایانبندی در خطبههای نهـج البلاغه میپردازد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| پایان بندی؛ قرینه سازی؛ نهج البلاغه | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 2,625 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,432 |
||